Bij een huwelijk hoort een huwelijksreis, en Ellen en ik gaan graag op reis. We willen eigenlijk naar een tropisch eiland, maar om uiteenlopende redenen is het niet gelukt om een vakantie te boeken naar de Seychellen, St. Lucia of Zanzibar. Het meisje van het reisbureau doet de suggestie om eens naar Isla Holbox (in Mexico) te kijken. Het lijkt ons wel wat om daar een week naar toe te gaan, en omdat we dan toch in Mexico zijn, moeten we ook wel wat cultuur meepakken. De relax-vakantie op Isla Holbox wordt dus gecombineerd met een busrondreis door het noordelijkste deel van het schiereiland Yucatán. Eigenlijk willen we beginnen met de rondreis en vervolgens bijkomen op Isla Holbox, maar ook dat is niet mogelijk. We gaan nu dus eerst een week naar Isla Holbox, vervolgens een nacht naar Cancún, dan de vijfdaagse rondreis en vervolgens nog twee nachten in Cancún.

We zijn na een zeer korte nacht rond 7:30 opgestaan. Jos en Barbara zijn ook blijven slapen, en zij hebben aangeboden om ons naar Schiphol te brengen. Na aankleden en ontbijt zijn we om 8:50 richting Schiphol vertrokken. Rond 10:00 hebben Jos en Barbara ons bij Schiphol afgezet, en zijn we meteen doorgelopen naar de incheckbalie. We zijn vrij snel aan de beurt en na het inchecken hebben we nog snel even wat Mexicaanse pesos bemachtigd. Vervolgens hebben we rustig op een bankje gezeten en gewacht totdat we zouden vertrekken. Om 12:30 zit iedereen in het vliegtuig en vertrekken we naar Cancún, Mexico.

Het vliegtuig naar Mexico volgt voor een groot deel de oostkust van Noord-Amerika. Vanuit het vliegtuig hebben we de Everglades in Florida kunnen zien, en vlak voor de landing ook het Mexicaanse eilandje Isla Mujeres en de hotelzone van Cancún.

Na de landing in Cancún, het opwachten van de bagage, de paspoortcontrole en de douane, moeten we nog van het vliegveld naar Isla Holbox. Om op Isla Holbox te komen, moeten we eerst een twee uur lange rit met de taxi maken naar Chiquilá over hobbelige wegen in de Mexicaanse jungle. In de haven van Chiquilá ligt het bootje dat normaal voor excursies gebruikt wordt al op ons te wachten, en dat bootje heeft ons in een half uur naar het haventje van Isla Holbox gebracht. Minuten nadat het bootje in de haven is aangekomen, komt het golfkarretje aan om ons naar het hotel te brengen. Rond 21:00 komen we eindelijk in het hotel Villas Paraiso del Mar aan. Het is ondertussen al donker geworden en we zijn direct naar bed gegaan.

's Ochtends ontbijten we in het restaurant van het hotel, en daar is een uitgebreid ontbijtbuffet. Na het ontbijt gaan we zwemmen in het zwembad. Er loopt daar ook nog een krab rond. Rond 13:00 komt er een flinke onweersbui overdrijven, dus trekken wij ons terug op onze kamer voor een siësta. Na het onweer maken we een wandeling naar het dorpje van Isla Holbox. De heenweg lopen we langs de weg en de terugweg over het strand. Op de bootjes bij het dorpje in de buurt zien we nog een aantal pelikanen. 's Avonds eten we in het restaurant van het hotel en gaan we vroeg, om 21:30 naar bed.

Na het ontbijt wachten we op de informatie bijeenkomst die op het bord staat aangegeven. Op deze bijeenkomst zal verteld worden wat er allemaal op Isla Holbox te doen is. Voordat de bijeenkomst begint, vraagt de dame die deze bijeenkomst heeft geregeld of we Frans praten. De bijeenkomst is namelijk vooral bedoeld voor de grote groep Franse gasten die gisteravond is gearriveerd. Ze biedt aan om ons later in het Engels wat informatie te geven, dus gaan we eerst een strandwandeling maken richting Punto Mosquitos. Na de wandeling geeft de dame, Alessia, aan wat we allemaal kunnen doen. We geven ons op voor de excursie van drie eilanden (die alleen door gaat als er minimaal zes mensen mee gaan) en voor het eten bij Zapata inclusief taxirit (op donderdagavond). Alessia doet 's avonds ook nog een wandeling door het dorpje om te laten zien waar we kunnen eten, en we besluiten om ook met die wandeling mee te lopen. Als we vervolgens willen gaan zwemmen, begint het te rommelen en vanwege het onweer stellen we het zwemmen nog even uit en gaan we lunchen. Na de lunch gaan we nog even in de motregen zwemmen.

Aan het begin van de avond lopen we met de Fransen en Alessia naar het dorpje. Er lopen Fransen tussen die geen mugwerende maatregelen hebben getroffen, en één man heeft al compleet rode kuiten van alle muggensteken. Gelukkig hebben wij voor vertrek anti-muggenspray met Deet gebruikt. We bekijken in het dorpje verschillende souvenierswinkeltjes, waaronder een winkeltje waar hangmatten verkocht worden, en Ellen en ik besluiten dat we ook nog wel een hangmat willen aanschaffen. Vervolgens laat Alessia zien in welke restaurantjes je als toerist redelijk veilig kunt eten, en laat ze nog een winkeltje zien waar eten en ansichtkaarten verkocht worden. Als Alessia weer naar het hotel terugloopt, blijven wij in het dorpje achter om nog wat inkopen te doen. We gaan naar het winkeltje Moguel en kopen daar mineraalwater, drank (Boone's Sun Peak Peach), koekjes en chips. Omdat we flink geluncht hebben, bestaat ons avondeten uit koekjes, chips en Boone's Sun Peak Peach.

We lopen 's ochtends na het ontbijt weer naar het dorpje voor drank en driehoekige Pringles. Op de terugweg over het strand zien we weer veel pelikanen. Bij het hotel gaan we zwemmen, wat wordt onderbroken door een flinke regenbui. De excursie naar de drie eilanden gaat vandaag niet door, want er zijn niet genoeg mensen. 's Avonds gaan we in het dorpje eten bij pizzeria Eledin. Het eten is hier erg lekker, maar er zitten wel veel muggen. In het restaurant worden de muggen verjaagd door een pot met rook door het restaurant te duwen. Hierdoor vallen de muggen op de grond en kunnen ze vervolgens platgestampt worden. Helaas helpt dit slechts tijdelijk tegen de muggen.

Na het karige ontbijt, want we voelen ons allebei niet helemaal lekker, gaan we zwemmen bij het zwembad. We zijn ook nog even naar en in de zee gelopen. In de middag houden we een siësta op onze kamer. Gelukkig gaat de excursie naar de drie eilanden vandaag niet door, omdat er niet genoeg deelnemers zijn. Aan het einde van de middag gaan we nog even zwemmen. Het diner slaan we vandaag maar even over.

Het gaat vandaag weer redelijk goed met Ellen, maar ik voel me nog niet helemaal lekker. Nadat we voorzichtig wat hebben gegeten bij het ontbijt zijn we gaan zwemmen. Ellen is in het zwembad geweest, maar ik heb alleen op de kant zitten lezen. Omdat we nauwelijks hebben ontbeten, en we ons toch wel iets beter voelen, gaan we in de loop van de middag ook lunchen. Dat gaat redelijk goed, al heb ik nog wel last van buikloop. We zeggen het eten bij Zapata voor vanavond af omdat het nog niet helemaal goed gaat. Ellen is 's middags nog naar het dorpje gelopen voor wat boodschappen, waaronder een fles Boone's Orange Pineapple, terwijl ik op onze kamer nog wat heb gelezen. 's Avonds voel ik me nog steeds niet helemaal lekker en daarom heeft Ellen geregeld dat we het eten van het restaurant op onze kamer kunnen opeten.

Na het ontbijt gaan we nog even zwemmen in het zwembad en vervolgens gaan we naar ons huisje om de grootste hitte van de dag te ontwijken. Om 15:00 verzamelen we ons in de lobby van het hotel voor de excursie. Vanuit de lobby lopen we met zes mensen naar het strand, waar een bootje op ons ligt te wachten. Nadat we in de boot zijn geklommen, varen we naar het haventje bij het dorpje, waar nog twee mensen instappen. De eerste stop van de boottocht is geen eiland, maar een mangrove-bos aan het vaste land. Via een lange steiger kunnen we de vaste grond bereiken. Er zitten hier allemaal gaten in de grond en het blijkt dat hier allemaal krabben in wonen. Iets verder komen we bij een warme bron waar we kunnen zwemmen. Ellen en ik gaan niet zwemmen, maar we beklimmen de uitkijktoren die ernaast staat. Als we bij het mangrove-bos wegvaren krijgen we een flinke tropische regenbui over ons heen. Gelukkig droogt alles met deze warmte ook weer snel op. De tweede plaats waar we stoppen is inderdaad een eilandje. Dit kleine eilandje heeft een gebouwtje met een uitkijktoren, maar vanuit deze toren is niet erg veel te zien, behalve twee leguanen op het dak van het gebouwtje. Het derde (of eigenlijk tweede) en laatste eiland waar we stoppen zit vol met vogels. Vanuit de boot zijn al twee roze stipjes te zien; er lopen twee flamingo's in het water vlak bij het eilandje. We mogen het eilandje niet op, maar vlak naast het eilandje staat een uitkijktoren in het water, en vanaf deze uitkijktoren hebben we een goed overzicht over het eilandje dat helemaal gevuld is met vogels. Op het eiland zelf zitten pelikanen, fregatvogels en nog veel andere soorten door elkaar. De flamingo's lopen iets uit de kust, maar zijn door de bomen op het eilandje helaas niet altijd goed zichtbaar. Op de terugweg zien we vlakbij het eilandje waar we daarvoor hadden aangelegd nog twee flamingo's in het ondiepe water staan. Als we na een korte stop weer verder varen, landen er nog twee flamingo's bij de twee die er al staan.

De boot van de excursie naar de drie eilanden

Het eiland met heel veel vogels

's Avonds lopen we naar het dorpje om bij Zapata te gaan eten. Dit leuk aangeklede restaurant is ingericht op toeristen. Vanwege de warmte en muggen kiezen we ervoor om binnen te gaan eten. Het eten in dit restaurant is erg smakelijk en hier worden de borden ook niet direct weggehaald als je klaar bent met eten. We drinken ook nog een Sol na het eten, en vervolgens lopen we weer via het strand terug naar het hotel. Bij de bar van het hotel drinken we nog een cocktail: Ellen neemt een Dirty Monkey en ik drink een Tequila Sunrise.

Na het ontbijt bereiden we ons voor voor de transfer naar het hotel Riu Cancún in Cancún. We worden weer opgehaald met een golfkarretje die ons naar de algemene veerboot brengt. Deze is net aangekomen als we in de haven arriveren, en er wordt driftig allemaal bagage uitgeladen. De chauffeur van het golfkarretje koopt twee kaartjes voor ons en zorgt ervoor dat onze koffers voorop de veerboot worden ingeladen. Ellen en ik gaan aan boord en vinden redelijk voorin een zitplaats. De veerboot is redelijk vol als deze een kwartiertje later vertrekt. Als we aankomen in Chiquilá staat daar de taxi al op ons te wachten. Deze taxi brengt ons snel naar Cancún en zet ons bijna af bij het hotel Riu Caribe. We komen er nog net op tijd achter dat we in Riu Cancún moeten zijn, dus het loopt allemaal goed af.

Nadat we in Riu Cancún zijn ingecheckt, hebben we een hamburger gegeten in het restaurant naast het zwembad. Omdat we nergens kunnen achterhalen hoe laat we de volgende dag worden opgehaald voor de busrondreis besluiten we iemand van TUI te bellen. Er is vervolgens nog net even tijd om een duik in het zwembad te nemen, en we zwemmen vlug richting de poolbar. Nadat we daar een drankje hebben genuttigd, zwemmen we ook nog even in het zwembad met uitzicht over de oceaan, en ten slotte ook nog even in de branding van de oceaan. Nadat we ons hebben opgefrist gaan we naar het restaurant naast het zwembad, waar een visbuffet en een vleesbuffet te vinden is. Na het eten duiken we snel in bed, want de volgende dag moeten we weer vroeg op.

De zwembadbar van Riu Cancún

We zitten om 8:10 klaar om met de busrondreis te beginnen, maar het duurt nog tot 9:00 voordat de bus er eindelijk is. Het blijkt dat de bus die eigenlijk voor de rondreis gebruikt zou worden kapot is, en dat er op het laatste moment nog een andere bus en een andere chauffeur geregeld moest worden. De chauffeur Rafael stopt onderweg nog even om was schone kleren voor de rondreis op te pikken. De busrondreis is Nederlandstalig onder begeleiding van de gids Jeroen. Naast de chauffeur en de gids gaan er 22 mensen mee met de rondreis.

De rondreis begint met een lange rit naar het westen, richting Mérida, en een bezoek aan een souvernierwinkeltje in de buurt van Chichen Itza. Na de korte stop bij het winkeltje, waar iedereen nog wat drinken heeft aangeschaft, zijn we iets verder bij een restaurant gestopt voor de lunch. Dit restaurant is typisch bedoeld om bussen met toeristen van eten te voorzien, maar toch zo ingericht dat het niet verschrikkelijk massaal was.

Na de lunch gaan we naar de bekendste Maya-stad van Yucatán toe: Chichen Itza. Tijdens de korte rit van het restaurant naar de achteringang komt er een tropische regenbui langs, maar gelukkig begint het al flink op te klaren als we bij Chichen Itza aankomen. Jeroen heeft geregeld dat we via de achteringang naar binnen kunnen, waardoor we niet tussen de tientallen bussen naar binnen hoeven te wringen. Als we langs de ingang komen is het alweer bijna droog. Eerst bezoeken we één van de twee bronnen (cenotes), en dit is de bron waar de Maya's destijds water hebben gehaald. Vervolgens lopen we via het graf van een hogepriester en het slakkenhuis naar een gebouw met allemaal afbeeldingen van de Maya-god van het water en de regen: Chaac. Vanaf hier lopen we deels weer terug en vervolgens verder naar het grasveld met de grote bekende pyramide van Chichen Itza. We bezoeken het naastgelegen balspel, en vervolgens is er nog even tijd om zelf wat rond te kijken. Ellen en ik beklimmen, net als de meeste andere mensen van de rondreis, eerst de grote pyramide. Daarna lopen we nog even naar de tweede cenote die de Maya's destijds gebruikten voor het offeren.

De grote pyramide van Chichen Itza

Na het bezoek aan Chichen Itza wordt de reis voortgezet naar het hotel La Mision Uxmal, vlakbij de Maya-stad Uxmal.

Er is 's avonds in de Maya-stad nog een licht- en geluidsvoorstelling. De voorstelling is in het Spaans, maar er zouden koptelefoons met vertaling gehuurd kunnen worden. Nadat we even gedouched hebben gaan we in de schemering en de motregen naar Uxmal voor de voorstelling. Bij de ingang blijkt echter dat de koptelefoons met de vertaling niet beschikbaar zijn. De licht- en geluidsvoorstelling is de eerste vijf minuten leuk, maar begint dan toch wel te vervelen als je geen Spaans kunt. Helaas duurt de voorstelling drie kwartier. Als we weer in het hotel terugkomen, gaan Ellen en ik direct naar bed. De volgende dag horen we dat we niets gemist hebben aan het avondeten in het hotel.

Na het ontbijt in het hotel gaan we nogmaals naar de Maya-stad Uxmal. Deze keer zien we de stad bij daglicht en dat ziet er indrukwekkend uit. De rondleiding door de Maya-stad begint bij de ovale pyramide van de dwerg/tovenaar. Deze pyramide mag niet beklommen worden, maar dat wordt later in de rondleiding goed gemaakt door een grote, deels uitgegraven pyramide die we wel mogen beklimmen.

Na het bezoek van Uxmal gaan we snel door naar de nabij gelegen Maya-stad Kabah. De opgravingen van deze stad liggen aan beide kanten van de doorgaande weg. Aan de ene kant staat een grote boog die onderdeel was van het stratenstelsel dat de verschillende steden verbond, en er is een plek waar ze bezig waren met opgravingen, zodat we kunnen zien hoe de ruïnes onder de jungle vandaan gehaald worden. Aan de andere kant van de weg was er al veel meer opgegraven. Ten opzichte van Chichen Itza en Uxmal is deze stad niet erg indrukwekkend. Het verrassende van deze stad is dat er geen bron beschikbaar was, en dat de inwoners destijds geheel afhankelijk waren van de regen. Dit werd duidelijk zichtbaar in het grote aantal Chaac-beeltenissen dat in deze ruïnes te vinden was.

Hoewel het geen onderdeel van de rondreis is, stelt Jeroen voor om eens te kijken hoe de arme Mexicaanse bevolking in de kleine dorpjes leeft. In het (hele kleine) plaatsje Sta. Elena kunnen we bij een Mexicaans gezin zien hoe ze wonen.

Na dit bezoek gaan we naar een restaurant voor de lunch. Jeroen had gisteren al geïnformeerd wat iedereen wil eten, en dat blijkt nu ook wel nodig te zijn. Het eten is namelijk op een vuur onder de grond bereid en ligt daar al vanaf vanochtend te koken. Na het smakelijke eten krijgt iedereen behalve ik een Cucaracha-cocktail. Dit drankje wordt in een klein glaasje gemixt, op de tafel geslagen en vervolgens in één keer achterover geslagen. Als iedereen heeft gehad wordt duidelijk waarom ik ben overgeslagen. Omdat ik net getrouwd ben, krijg ik een speciale verrassing. Ik krijg een blinddoek voor en als ik die weer af mag doen, staat er ook een Cucaracha voor mij klaar. Deze keer is het drankje niet in een klein glaasje bereid, maar in een heel groot glas. Omdat we nog een halve dag voor de boeg hebben, neem ik slechts een paar slokken, en Marko drinkt de rest van het glas leeg.

Op weg naar Mérida stoppen we nog bij een souvenierswinkeltje met cactustuin, en bij een oude hacienda waar vroeger touw werd gemaakt. Vervolgens rijden we door naar Mérida, waar we nog een korte busrit maken zodat Jeroen kan vertellen wat er 's avonds in Mérida te doen is, en waar je goed kunt eten. Uiteindelijk stoppen we bij het hotel Residencial, waar we twee nachten zullen verblijven.

Tijdens het welkomsdrankje spreken we met een aantal mensen af om 's avonds gezamelijk uit eten te gaan, en na een verfrissende douche zien we elkaar weer in de lobby van het hotel.

's Avonds gaan we (Marko en Manon, Anke en Johan, Hans en Suzanne en Ellen en ik) eten in een leuk restaurantje met binnenplaats. Als we het eten al hebben besteld, komen er nog meer mensen van de rondreis (Jan, Iris, Sander, Annabel) het restaurant binnen, en zij schuiven bij ons aan. Na het eten nemen we nog een cocktail in het hotel. Ellen neemt een Alexander XIII en ik een Tequila Sunrise.

Na een vreemd ontbijt waarbij we eerst een bord met vruchten voorgeschoteld krijgen, en daarna een bord met worstjes en gebakken aardappels (waar Ellen en ik heel erg weinig van eten) vertrekken we voor een stadswandeling door Mérida. Eerst lopen we naar het universiteitsgebouw, waar Jeroen iets vertelt over de koloniale geschiedenis van Mérida. Als we met de hele groep op de tribune van een basketbalveld zitten, probeert Jeroen om een schoonmaakster die daar rond loopt een foto van ons te laten maken. Dat lukt goed, maar als er vervolgens nog tien fototoestellen worden aangereikt, gaat ze snel weer verder. Hans is de gelukkige met de groepsfoto. Voordat we de stadswandeling vervolgen gaan we nog even naar een souvenierswinkel waar kwalitatief goede hangmatten verkocht worden. Als er een twee-persoons hangmat gedemonstreerd moet worden, zijn Ellen en ik de aangewezen personen, want de hele groep weet ondertussen dat wij net getrouwd zijn. Ellen en ik hadden op Isla Holbox al bedacht dat we ook wel een hangmat willen kopen, en als de prijs van de hangmat dankzij onze besluiteloosheid daalt van 850 pesos naar 600 pesos, besluiten we zo'n hangmat aan te schaffen. De volgende stop is het gouveneursgebouw, waar een aantal schilderijen te zien zijn van de belangrijkste momenten van de Mexicaanse geschiedenis. Schuin tegenover het gouveneursgebouw ligt de kerk van Mérida, en dat is het laatste onderdeel van de stadswandeling. Deze kerk is vooral bekend vanwege het grote houten kruis (12 meter hoog) met de grote Jezus eraan (9 meter hoog), en vanwege de Jezus met de blaren (een houten beeldje dat nauwelijks is beschadigd terwijl de kerk waar het beeldje in stond volledig afbrandde). Na de kerk wil Jeroen ook nog wel een overdekte markt laten zien. Een deel van de groep gaat zelf iets doen, maar de rest, waaronder Ellen en ik, wil de markt wel zien. Een paar blokken verder lopen we een oude hal in, waar het erg druk is. We raken de groep echter niet kwijt, want wij zijn gemiddeld een kop groter dan de plaatselijke bevolking. Eerst lopen we door smalle gangetjes tussen groenten en het fruit, maar we komen ook al snel dieren in kleine hokjes en allerlei andere zaken tegen. Als we de straat oversteken naar een moderner gebouw komen we op het deel van de markt waar vlees wordt verkocht. De markt in dit gebouw is nieuwer en maakt ook een veel nettere indruk. Er worden hier allerlei vleesprodukten verkocht, waaronder varkenskoppen en varkensoren. We lopen snel weer verder. Na het bezoek aan de markt is er nog even tijd om wat drinken in te kopen, wat met deze temperaturen geen overbodige luxe is, en vervolgens vertrekken we naar Celestún waar we hopelijk flamingo's gaan zien.

De groepsfoto (met dank aan Hans)

Een straat vlakbij de markt in Mérida

Als we bij de bootjes aankomen die ons in dit natuurgebied gaan rondvaren, blijkt dat er nauwelijks flamingo's te zien zijn. Vanwege het hoge water zijn de flamingo's ergens anders neergestreken. Daarom besluit Jeroen om eerst te gaan eten, en daarna terug te komen in de hoop dat er dan meer flamingo's zijn. Het eten doen we in een restaurantje aan het strand van Celestún, zodat mensen ook kunnen zwemmen terwijl het eten gemaakt wordt. Na het eten rijden we terug naar de bootjes.

De bootjes varen normaalgesproken in een zeearm waar de flamingo's doorgaans naar hun eten zoeken. Vanwege het hoge water kunnen de flamingo's hier nu moeilijker hun eten vinden en hebben zij hun heil ergens anders gezocht. Jeroen weet te regelen dat de bootjes deze keer de andere kant opvaren, en via de open zee (Golf van Mexico) bereiken we een andere zeearm waar we eerst een hoop pelikanen tegenkomen, en vervolgens ook een hele kudde flamingo's. De grote groep flamingo's staat wat te eten en wij kijken toe. Na een tijdje naar de flamingo's te hebben gekeken varen we weer terug naar het vertrekpunt. De lucht is ondertussen erg dreigend geworden. Toch weten we nog redelijk droog terug te komen, want het echte slechte weer barst pas los als we weer in de bus zitten. We rijden weer terug naar ons hotel in Mérida.

Flamingo's

's Avonds gaan we weer met een groepje (Anke en Johan, Hans en Suzanne en Ellen en ik) eten in Mérida. Deze keer eten we bij La Habana, een café dat niet erg gezellig is ingericht, maar waar het eten wel weer erg goed smaakt.

Om 6:45 staan we op. Als we bij de ontbijtzaal aankomen, blijkt dat we deze keer geen gevulde borden voorgeschoteld krijgen, maar is er een ontbijtbuffet, en dat bevalt een stuk beter. Vandaag gaan we met de bus weer terug richting de Atlantische Oceaan, dus we moeten weer een flink stuk rijden. Vandaag staat eigenlijk alleen de Maya-stad van Koba op het programma, maar Jeroen stelt voor om ook drie cenotes te bezoeken. Dit zijn plaatsen waar water 'boven de grond' komt, meestal in de vorm van een meertje in een grot.

Na een lange rit komen we aan bij de eerste cenote: Cenote Ikkil, vlak bij Chichen Itza. Deze cenote is een meertje in een verticale grot, waarvan de wanden met allerlei planten begroeid zijn. Het meertje is via een tunnel te bereiken, en er zijn mensen die er gaan zwemmen.

Na een uurtje bij de cenote, rijden we weer verder naar het restaurant in de buurt van Koba, waar we gaan lunchen. De lunch wordt deze keer genuttigd in een restaurant aan de rand van een meertje waar krokodillen in zouden leven. Tijdens de lunch blijkt er inderdaad een krokodil te zien te zijn. Het wordt helemaal spannend als er een zwarte hond door het water gaat lopen in de buurt van de krokodil, maar de hond verlaat ongeschonden het water. Als we verder langs het meer naar Koba rijden, zien we vanuit de bus nog meer krokodillen.

Bakfietsen met toeristen

De Maya-stad Koba is erg groot, en bovendien nog maar voor een klein deel uitgegraven. De zaken die zijn opgegraven liggen erg ver uit elkaar, en daarom gaan we ons per fiets tussen deze opgravingen verplaatsen. Enkele personen kiezen ervoor om zelf te fietsen, maar de meeste mensen kiezen ervoor om zich in een soort bakfiets rond te laten rijden. Vanwege de hitte kiezen Ellen en ik ook voor deze laatste optie. De eerste stop is bij een aantal staande stenen waar Maya-tekens op staan. De tekens zijn nauwelijks zichtbaar. Vervolgens stoppen we nog bij verschillende andere plaatsen, waaronder een balspel dat pas voor de helft gerestaureerd was. De laatste stop is bij de hoogste pyramide van Yucatán waarvan slechts één kant is uitgegraven, en via de trap aan deze kant kan de pyramide beklommen worden. Ellen en ik beklimmen deze pyramide en kunnen boven van het uitzicht genieten. Als we Koba weer verlaten, rijden we weer langs het meer met de krokodillen en zien we zelfs een klein krokodilletje zonnen op een grote steen.

Na Koba staan er nog twee cenotes op het programma. Deze cenotes zijn nog maar net ontdekt en pas sinds een half jaar toegankelijk. Midden in de jungle is een trap naar beneden. In een druipsteengrot ligt een meertje in de vorm van een halve maan. Het water is erg fris, en we zwemmen hier maar kort. De derde en laatste cenote van vandaag ligt op een paar honderd meter afstand, dus daar kunnen we lopend naar toe. Deze derde cenote is net als de tweede bereikbaar via een trap die in de grond verdwijnt. Als we beneden aankomen is het beeld echter helemaal anders: er is slechts een klein betonnen deel waar we kunnen staan, want de rest van de grot is gevuld met water. In het water zwemmen bovendien nog zwarte vissen. Na het zwemmen lopen we weer terug naar de bus om een stukje terug te rijden naar het hotel in Valladolid.

In Valladolid aangekomen rijdt de chauffeur nog een rondje om het centrale plein en vervolgens rijden we door naar hotel Ecotel Quinta Regia. Bij aankomst in dit kleurige hotel krijgen we als welkomsdrankje een Margarita-cocktail in de bar van het hotel, naast het zwembad. We besluiten om met de hele groep in het restaurant van het hotel te gaan eten. Het zwembad ziet er zo aanlokkelijk uit dat Ellen en ik, nadat we de koffers op onze kamer hebben gezet, nog even kort gaan zwemmen. Na het zwemmen gaan we in het restaurant eten, en na het eten hebben we daar ook nog een biertje gedronken.

Het zwembad van Ecotel Quinta Regia

Buiten bij het restaurant

Na het ontbijt, waar we ook het nieuws van de aanslagen in Londen horen, stappen we in de bus voor de lange rit naar de Atlantische kust. Onderweg maken we een stop bij een souvenierswinkeltje omdat de bus het niet meer goed doet. Terwijl wij verkoeling zoeken in de schaduw repareert Rafael de bus door een rubberslang iets in te korten en vervolgens weer vast te maken.

Het eerste doel van vandaag is de Maya-stad Tulum, wat de ommuurde stad betekent. Deze stad ligt aan de Atlantische Oceaan en vlakbij toeristische plaatsen als Playa del Carmen en Cancún, en dat is ook wel te merken, want het is verschrikkelijk druk. Jeroen moet de toegangskaartjes kopen en is moet daarvoor al een kwartier in de rij staan. De ruïnes van Tulum vallen vooral op door hun ligging aan zee, maar we lopen er snel voorbij want het is vandaag erg warm. We kijken nog even uit over de oceaan en lopen vervolgens weer snel het park uit. Buiten het park is een overdekt winkelcentrum in aanbouw, en daar kun je ook al eten, drinken en Viagra kopen. We wachten in de schaduw van dit winkelcentrum totdat de bus weer verder gaat.

Het tweede en laatste onderdeel van de busrondreis is het park Xel-Ha. Dit park is gebouwd rond de monding van een korte rivier, en in het brakke water kun je goed snorkelen. Bovendien zijn er nog tal van andere toeristische activiteiten, zoals zwemmen met dolfijnen (in gevangenschap). Het park blijkt erg toeristisch te zijn, maar we vinden toch nog een aantal strandstoelen bij elkaar en daar zitten we de rest van de dag. Eerst halen we een cheeseburger en cola bij een snackbar. Ellen gaat vervolgens snorkelen met de snorkel van Larry, en ik ga lezen. Als Ellen terug is van het snorkelen, waarbij ze ook eindelijk de wegwerp-onderwatercamera heeft volgeschoten, ga ik nog even zwemmen. Vlak voordat we weer vertrekken gaan Ellen en ik samen met Fred en Ilonka nog even bij de dolfijnen kijken.

De riviermonding van Xel-Ha

Vissen (onder water) in Xel-Ha

De busrondreis is voorbij en nu wordt iedereen bij het hotel afgezet. Eerst zijn de mensen aan de beurt die hun vakantie in Playa del Carmen gaan voortzetten. Als eindelijk iedereen is afgezet gaan we door naar Cancún. Vanuit het zuiden rijden we de hotelzone op en Riu Caribe ligt redelijk noordelijk, dus Ellen en ik zijn samen met Fred en Ilonka de laatste mensen die bij hun hotel worden afgezet.

Eenmaal aangekomen in Riu Caribe is het al redelijk laat geworden. We gaan nog even naar onze kamer om ons wat op te frissen, een biertje uit de minibar te drinken en naar CNN te kijken. Daarna gaan we snel naar het grote restaurant voor het diner. Het is al redelijk rustig in het restaurant, en als we klaar zijn met eten, is het personeel al voorzichtig begonnen met de voorbereidingen voor het ontbijt van de volgende dag. We gaan naar bed met het voornemen om morgen eens flink uit te slapen.

Het uitslapen is mislukt omdat het kamermeisje om 9:00 op de deur klopt om te vragen of ze de kamer kan opruimen. We gaan ontbijten in het restaurantje naast het zwembad, omdat we ondertussen wel te laat zijn voor het ontbijt in het grote restaurant. Vervolgens gaan we een dagje rustig zwemmen en naast het zwembad liggen lezen. Aan het einde van de middag halen we een snack in het restaurantje naast het zwembad en gaan we naar onze kamer om ons om te kleden en te douchen. Na het diner in het grote restaurant, dat hier trouwens een stuk minder massaal was dan in Riu Cancún, drinken we nog een cocktail bij de bar. Ellen neemt een Pina Colada en ik weer een Tequila Sunrise.

Activiteiten in het zwembad van Riu Caribe

Na het ontbijt is Ellen nog even gaan zwemmen, terwijl ik op onze kamer ben gebleven om nog wat te lezen. Een paar minuten voor 12:00 hebben we uitgecheckt, en vervolgens hebben we tot 15:25 in de lobby zitten wachten op de transfer naar het vliegveld. In een busje dat goed gevuld was met nog een aantal andere Nederlanders zijn we naar het vliegveld gebracht. Voordat we kunnen inchecken heeft een Mexicaanse douanier nog in onze koffer met vuile was gekeken (en waarschijnlijk heeft zij dat ook wel geroken). Na de paspoortcontrole hebben we taxfree een fles Kahlúa gekocht, zodat we thuis ook Cucaracha's kunnen maken, en nog wat gegeten bij de Burger King. Het vliegtuig heeft ruim een half uur vertraging, dus we vertrekken pas rond 18:50. Na een tussenlanding op Holguin, Cuba, zijn we in zo'n 9 uur naar Amsterdam gevlogen. Na het lange wachten op onze bagage hebben we de trein naar Arnhem genomen en vervolgens de bus, en om 17:00 waren we weer thuis.

Als we thuis aankomen staat er een fles wijn op ons te wachten die Frank en Olga voor ons hebben achtergelaten.